Τα παιδιά μπορεί να χρειαστούν γυαλιά για διάφορους λόγους – κάποιοι κοινοί και κάποιοι διαφορετικοί από των ενηλίκων. Επειδή το οπτικό τους σύστημα αναπτύσσεται και εξελίσσεται ιδιαίτερα μέσα στα πρώτα 5-6 χρόνια ζωής αλλά και σε κάποιο βαθμό μέχρι την ηλικία των 7-8 , τα γυαλιά παίζουν κάποιες φορές πολύ σημαντικό ρόλο στην φυσιολογική ανάπτυξη της όρασης.

Υπάρχουν πολλοί τρόποι και παιδο – οφθαλμολογικές τεχνικές που επιτρέπουν ολοκληρωμένη εξέταση των ματιών σε κάθε ηλικία. Όσον αφορά στα γυαλιά, τυπικά χρειάζονται μυδρίαση και κυκλοπληγία ( διαστολή της κόρης με σταγόνες ) ώστε να ληφθεί ακριβής μέτρηση μέσω της σκιασκοπίας . Δεν χρησιμοποιούνται τα μηχανήματα (αυτόματα διαθλασίμετρα) που έχουμε συνηθίσει στους ενήλικες αλλά ένας ειδικός φακός: το σκιασκόπιο. Η μέθοδος μπορεί να εφαρμοστεί ακόμα και σε νεογνά.

Ναι, είναι απαραίτητες. Τα περισσότερα παιδιά (και κυρίως εκείνα με στραβισμό) δεν έχουν τη δυνατότητα να χαλαρώσουν τους μυς εστίασης στα μάτια τους ενώ υποβάλλονται στην εξέταση. Αυτό μπορεί να οδηγήσει σε ανακριβή εκτίμηση του διαθλαστικού σφάλματος. Επιπλέον, οι σταγόνες διαστολής της κόρης επιτρέπουν την προσεκτική εξέταση του βυθού. Για αυτούς τους λόγους η διαστολή της κόρης είναι απαραίτητη ως μέρος μιας πλήρους οφθαλμολογικής εξέτασης.

• Στις πρώτες 2-3 μέρες μετά τη γέννηση (συνήθως από τον παιδίατρο)
• Στην ηλικία των 12 μηνών από παιδοφθαλμίατρο
• Από τον παιδίατρο ως την ηλικία των 2-3
• Σε ηλικία 3 ετών από παιδοφθαλμίατρο και
• Στην συνέχεια ανάλογα με τις εξατομικευμένες οδηγίες για κάθε παιδί

Το πρόγραμμα αυτό αφορά σε παιδιά με μέσο κίνδυνο οφθαλμικής διαταραχής . Αν το παιδί διατρέχει υψηλό κίνδυνο, ο οφθαλμίατρος και ο παιδίατρος θα συστήσουν άλλη συχνότητα ελέγχου.

Μπορούν να συμβούν σε οποιοδήποτε μέρος και οποτεδήποτε. Περίπου 50% αυτών συμβαίνουν σε αθλητικές και άλλες διαδραστικές δραστηριότητες.

Αν πρόκειται για χημικό έγκαυμα άμεση για τουλάχιστον 10-15 λεπτά πλύση με νερό είναι ύψιστης σημασίας. Στην συνέχεια χρειάζεται οπωσδήποτε εξέταση από οφθαλμίατρο. Αν μυτερό αντικείμενο διεισδύσει στο μάτι, μην προσπαθήσετε να το βγάλετε, κατευθυνθείτε στα ‘’επείγοντα’’ το συντομότερο δυνατό. Άλλα τραύμα οξύ η αμβλύ πρέπει επίσης να εξετάζεται από οφθαλμίατρο.

Τα παιδιά με δυσχρωματοψία δεν αντιλαμβάνονται πλήρως τα χρώματα, το κόκκινο, το πράσινο ή το κυανό. Συνήθως αντιλαμβάνονται τα χρώματα με διαφορετική φωτεινότητα. Η δυσχρωματοψία αφορά κυρίως στους άνδρες (8% του ανδρικού πληθυσμού) και λιγότερο στις γυναίκες (0.5% του γυναικείου πληθυσμού), και υπάρχει κληρονομικότητα. Ωστόσο, ορισμένες παθήσεις του οπτικού συστήματος μπορούν να προκαλέσουν μείωση της αντίληψης των χρωμάτων, όπως παθήσεις του οπτικού νεύρου, της ωχράς κηλίδας κ.ά.

Στραβισμός είναι η οποιαδήποτε μη σωστή ευθυγράμμιση των ματιών, οι πιο συνηθισμένη τύποι είναι εσωτροπία, εξωτροπία, υπερτοπία και υποτροπία ανάλογα με την κατεύθυνση προς την οποία ‘’ φεύγει’’ το ένα μάτι . ( μέσα, έξω, πάνω, κάτω ) Υπάρχει στο 4-6 % του πληθυσμού.

Κατά προσέγγιση στο ένα τέταρτο των παιδιών με συγκλίνοντα στραβισμό, το πρόβλημα εμφανίζεται κατά τη γέννηση ή περίπου στην ηλικία των έξι μηνών.Στο υπόλοιπο 75% των περιπτώσεων, το πρόβλημα αναπτύσσεται συνήθως μεταξύ της ηλικίας των 2 και 4 ετών.Σε αυτή την ηλικία το παιδί έχει ισχυρότερη ικανότητα εστίασης και αρχίζει να εμφανίζει αυξημένο οπτικό ενδιαφέρον έτσι ώστε να αρχίζει να εστιάζει προσεκτικά σε αντικείμενα που βρίσκονται σε διαφορετικές αποστάσεις. Η αύξηση της οπτικής εστίασης μπορεί να προκαλέσει τη σύγκλιση των ματιών ιδιαίτερα όταν ένα παιδί έχει υπερμετρωπία. Συνήθως, ο συγκλίνων στραβισμός είναι πιο αισθητός όταν το παιδί κοιτάζει κάτι σε κοντινή απόσταση (όπως βιβλία ζωγραφικής, παιχνίδια που κρατούνται στο χέρι του κλπ.) ακριβώς επειδή απαιτείται περισσότερη εστίαση των ματιών για την προσήλωση σε κοντινό στόχο.

Ο αποκλίνων στραβισμός συνήθως αρχίζει μεταξύ ηλικίας 2 και 5 ετών και συνήθως εμφανίζεται περιστασιακά, όταν το παιδί είναι κουρασμένο, αφηρημένο ή άρρωστο.

Η πιο συνηθισμένη αιτία είναι η κληρονομικότητα. Αυτό σημαίνει ότι το πρόβλημα "τρέχει στην οικογένεια" και κληρονομείται. Στα περίπου μισά παιδιά με στραβισμό, ένα παρόμοιο πρόβλημα υπάρχει στα αδέλφια, τους γονείς ή τους παππούδες. Μερικές φορές ένα παιδί μπορεί να κληρονομήσει ορισμένους παράγοντες από τους γονείς του που μπορεί να οδηγήσουν σε στραβισμό, ακόμη και αν και οι δύο γονείς έχουν κανονικά μάτια.

Είναι συνηθισμένο να εμφανίζεται στραβισμός σε πρόωρα παιδιά ή παιδιά που έχουν νευρολογικές ανωμαλίες. Ομοίως, ορισμένες ασθένειες κατά τη διάρκεια της εγκυμοσύνης, όπως η ιλαρά, η λήψη ορισμένων φαρμάκων ή η κατανάλωση αλκοόλ μπορεί να επηρεάσουν την ανάπτυξη του εγκεφάλου του μωρού. Σε αυτές τις περιπτώσεις ο στραβισμός δεν εμφανίζεται ως μεμονωμένη ανωμαλία αλλά συνοδεύεται από άλλα σημάδια εγκεφαλικής δυσλειτουργίας.

Στις μισές περιπτώσεις που ο στραβισμός δεν είναι κληρονομικός, δεν υπάρχει συγκεκριμένος λόγος που να εξηγεί την εμφάνισή του.

Έχει αποδειχθεί ότι εάν ένα παιδί έχει σημαντικό στραβισμό στην ηλικία των 5-6 μηνών, δεν υπάρχει σχεδόν καμία πιθανότητα το πρόβλημα να εξαφανιστεί μόνο του. Επιπλέον, το παιδί σας πρέπει να εξεταστεί για να βεβαιωθεί ότι δεν υπάρχει άλλη σοβαρή ασθένεια που να προκαλεί το στραβισμό. Αυτή είναι η ώρα να επισκεφτείτε έναν ειδικό παιδοφθαλμίατρο. Δεν πρέπει να καθυστερήσει η θεραπεία.

Αν και τα λέιζερ χρησιμοποιούνται αρκετά εκτεταμένα σε άλλους τύπους χειρουργικής επέμβασης των ματιών, δεν χρησιμοποιούνται και δεν έχουν κανένα όφελος στη χειρουργική του στραβισμού.

Δεν υπάρχει συγκεκριμένη απάντηση στο ερώτημα, διότι η πιθανότητα νέας επέμβασης ποικίλλει ανάλογα με τον τύπο στραβισμού που έχει το παιδί σας, την ηλικία του, αν η απόκλιση είναι σταθερή και αν ναι, για πόσο καιρό παραμένει σταθερή. Επιπλέον, σημαντικό ρόλο παίζει και η όραση του κάθε ματιού (όσο καλύτερη τόσο καλύτερο το αποτέλεσμα). Ανάλογα με την περίπτωση, η ανάγκη για πρόσθετη χειρουργική επέμβαση μπορεί να κυμαίνεται μεταξύ 15% και 35%.

Δεν υπάρχει επιστημονική απόδειξη που να συνδέει την έκθεση σε οθόνες με την ύπαρξη διαθλαστικής ανωμαλίας.

Παρολ’ αυτά , η παραμονή των παιδιών σε εσωτερικούς χώρους σε καθημερινή βάση χρησιμοποιώντας την κοντινή τους όραση σχετίζεται με την ανάπτυξη μυωπίας. Αντίθετα, αν περνούν 1-1.5 ώρα την ημέρα σε εξωτερικό χώρο, αυτό δρα ως προστατευτικός παράγοντας.